mevsim geldi geçti senden sonra,

Doldurmadı, dolduramadı hiçbir rüzgar boşluğunu,

Öyle bir boşluk ki bu

yeniden gelsen eğer

senin bile doldurmaya gücün yetmeyecek gibi o boşluğu.

Bir fırtına gibi girdin hayatıma

fakat gidişin küçücük karıncaların ayak seslerini bile kıskandıracak suskunluğa sahipti.

İşte tam da o an yola düşmüşken buldum seni,

Bensiz yarınlara kanat çırpıyordun ve öylesine mutluydun ki...

O yüzden görmedim, göremedim seni,

bilseydin eğer gördüğümü

türlü bahanelerle almaya çalışacaktın yine gönlümü..

Sustum!

Senin duygularının yanında benimkinin bir önemi yoktu,

Seni, kendi duygularımı dâhi hiçe sayacak kadar çok sevdim çünkü...

Ama şimdi sor bir de gönlün ne âlemde, bensiz nasıl diye,

Verecek tek bir cevabım bile yok.

Dedim ya öyle bir boşluğa düştü ki gönlüm varlığının bile farkında değil artık.

Var mısın yok musun, bilmiyor,

İster var ol ister yok,

Artık seni duymuyor...