Przez lata, które mijają
przewija się nić ludzkich losów.
Wpadamy w te sieci przypadkiem
i zdarzeń przewidzieć nie sposób.

Nie wiemy czy spotka nas szczęście,
czy trosk nam przysporzy przypadek.
Czy deszcz w słońcu rozwinie tęczę,
czy zniszczeń krajobraz ukaże.

Lecz nawet gdy wznieci pożogę
los, który często z nas kpi,
traktujmy to jako przestrogę,
bo przyjdą szczęśliwe znów dni.

I słońce powita z uśmiechem
świt, który po burzy się budzi.
Żyć w pełni wszak nie jest grzechem...
więc woli niech nic nie ostudzi.

Więc pijmy to życie haustami,
spragnieni wciąż jak w dzień upalny.
Bo tyle jest jeszcze przed nami...
bo cel póki jest - jest realny.

/Małgorzata Pilacińska/