Smut­no mi, Boże! - Dla mnie na za­cho­dzie
Roz­la­łeś tę­czę bla­sków pro­mie­ni­stą;
Przede mną ga­sisz w la­zu­ro­wej wo­dzie
Gwiaz­dę ogni­stą...
Choć mi tak nie­bo ty zło­cisz i mo­rze,
Smut­no mi, Boże!

Jak pu­ste kło­sy, z pod­nie­sio­ną gło­wą
Sto­ję roz­ko­szy pró­żen i do­sy­tu...
Dla ob­cych lu­dzi mam twarz jed­na­ko­wą,
Ci­szę błę­ki­tu.
Ale przed tobą głąb ser­ca otwo­rzę,
Smut­no mi, Boże!

Jako na mat­ki odej­ście się żali
Mała dzie­ci­na, tak ja pła­czu bli­ski,
Pa­trząc na słoń­ce, co mi rzu­ca z fali
Ostat­nie bły­ski...
Choć wiem, że ju­tro bły­śnie nowe zo­rze,
Smut­no mi, Boże!

Dzi­siaj, na wiel­kim mo­rzu obłą­ka­ny,
Sto mil od brze­gu i sto mil przed brze­giem,
Wi­dzia­łem lot­ne w po­wie­trzu bo­cia­ny
Dłu­gim sze­re­giem.
Żem je znał kie­dyś na pol­skim ugo­rze,
Smut­no mi, Boże!

Żem czę­sto du­mał nad mo­gi­łą lu­dzi,
Żem pra­wie nie znał ro­dzin­ne­go domu,
Żem był jak piel­grzym, co się w dro­dze tru­dzi
Przy bla­skach gro­mu,
Że nie wiem, gdzie się w mo­gi­łę po­ło­żę,
Smut­no mi, Boże!

Ty bę­dziesz wi­dział moje bia­łe ko­ści
W straż nie od­da­ne ko­lum­no­wym czo­łom;
Alem jest jako czło­wiek, co za­zdro­ści
Mo­gił po­pio­łom...
Więc że mieć będę nie­spo­koj­ne łoże,
Smut­no mi, Boże!

Ka­za­no w kra­ju nie­win­nej dzie­ci­nie
Mo­dlić się za mnie co dzień... a ja prze­cie
Wiem, że mój okręt nie do kra­ju pły­nie,
Pły­nąc po świe­cie...
Więc, że mo­dli­twa dziec­ka nic nie może,
Smut­no mi, Boże!

Na tę­czę bla­sków, któ­rą tak ogrom­nie
Anie­li twoi w sie­bie roz­po­star­li,
Nowi gdzieś lu­dzie w sto lat będą po mnie
Pa­trzą­cy - mar­li.
Nim się przed moją ni­co­ścią uko­rzę,
Smut­no mi, Boże!

https://poezja.org