Gdzie tak pędzisz, stój! Zatrzymaj się,
Nie oglądaj tego obrazu.
Tak goniąc, możesz serce swe stracić
Od jednego razu.
Poczekaj, przemyśl to jeszcze,
Porzuconych serc jest pełno
W tym mieście.
Błąkają się oślepione blaskiem,
Nie mogą trafić do domu.
Szukają czegoś naprędce,
Żeby tylko, ach żeby móc zapomnieć
O tym blasku i o tym przywiązaniu,
Które się nagle zrodziło
Przy pierwszym spotkaniu.
Ktoś założył nam wtedy na oczy
Różowe okulary i kazał szybko 
Uwierzyć, że jesteśmy do pary.
Jak ślepcy byliśmy blisko
I wciąż oczarowani.....
Nie słuchaliśmy ludzi,
Że jesteśmy nie bardzo dobrani.
To nic, że każdy z nas
Mówił o sobie do siebie...
To nic, że nie słuchał drugiego.
Bo przecież było tak pięknie
I wszystko się darzyło wtedy...
A teraz tak jakoś nagle
Się zmieniło.....
Zgubiliśmy okulary, które 
Były różowe i pytaliśmy siebie....
Co ja tu jeszcze robię?
Więc nie pędź tak szybko,
Na chwilę się zatrzymaj, przemyśl!
Bo możesz przeżyć to samo 
I nie móc trafić do domu...