Wzbijmy się w górę...

Gdy ktoś obedrze nas z piór sensu życia...
Połamie skrzydła wolności i radości...
Czujemy się jakby wszyscy odeszli...
Jakbyśmy zostali sami...
Pośrodku mroku i ciszy...
Wśród własnych krzyków i łez...
Lecz nie zapominajmy o tym co nadal mamy...
O ludziach co nadal nas kochają... potrzebują...
O miejscach wciąż na nas czekających...
I o tym ile jeszcze pięknych rzeczy się wydarzy...
Ile lotów wśród błękitów i promieni słońca...
Więc każdego ranka spróbujmy choć na chwilkę
unieść się w górę...
Oderwać się od ziemi i zatopić w wolności...
Gdy skrzydła nas wciąż bolą...
Nie bójmy się poprosić o pomoc...
Jeśli będziemy czegoś naprawdę pragnąć...
Osiągniemy to wcześniej niż się spodziewaliśmy...
A więc odkurzmy nasze szydła z pyłów bolesnych wspomnień...
Nabierzmy wiatru nadziei...
Poczujmy ciepło promyka wiary i wzbijmy się wysoko...
Wysoko w błękicie zatopmy nasze ręce...
Otulmy chmury marzeń...
I z podniesioną głową lećmy ku słońcu...
Naszemu największemu marzeniu... ...
Nawet gdy oznacza ono tyle co dla Ikara...

...tak łatwo się mówi, ale to prawda. Nie doceniam tego co mam naprawdę, a przeze mnie przemawia zawsze egoizm bo myślę o sobie...