No i kolejny raz mamy nowy rok. Wchodzimy w niego, na ogół, z nadzieją, że będzie lepiej a my sami pod jego koniec będziemy lepsi, bogatsi, bardziej doskonali. Robimy spowiedź przed sobą, zapełniamy listę "za i przeciw", podejmujemy w postanowieniach nowe wyzwania, planujemy różnorakie przedsięwzięcia. Z jakim skutkiem? Nie oszukujmy się, na ogół takim, że gdy przychodzi kolejny Nowy Rok żywimy nadzieję, że w ten nowy rok będzie lepiej a my sami pod jego koniec będziemy lepsi, bogatsi, bardziej doskonali... itd... I tak chyba powinno być...

Przypominam tekst z cyklu "Zenek i Żabcia" i mam nadzieję, że przyniesie uśmiech.

Wszystkiego dobrego w nowym roku.

Czy wiecie już kim jest „alternatywka”,  a kim „jesieniara”? Co odpowiedzielibyście na powitanie „eluwina’?

Plebiscyt na Młodzieżowe Słowo Roku, jak się okazuje,  budzi zainteresowanie również u starszych wiekiem.  Właśnie zakończył się tegoroczy plebiscyt Wydawnictwa Naukowego PWN na popularne słowa wśród młodzieży. Pierwsze miejsce zajął rzeczownik „alternatywka”. Cóż to takiego? Ano, to dziewczyna która ubiera się w wyróżniający, specyficzny sposób, nie bacząc na ogólne trendy i opinie influencerek. Jest nieco melancholijna i nie stroni od tatuaży, piercingu i mrocznego makijażu.   „Zazwyczaj ma kolczyk w nosie, kolorowe włosy, ciemne ubrania oraz słucha emo-rapu mówi Marek Łaziński z UW, jeden z członków kapituły plebiscytu.” Za patronkę ruchu w stylu „alternatywek” można uznać wokalistkę Billie Eilish.  Męskim odpowiednikiem „alternatywki” jest „alternatyw” albo „alternator”, a antonimem „konserwatywka” czyli panna, która podąża za modą i stara się nie wyróżnić z tłumu.

Na podium plebiscytu znalazła się również „jesieniara”.  Jesieniara to słowo określające osobę (mężczyznę bądź kobietę, jest to słowo bez przynależności płciowej) uwielbiającą porę roku jesień. Rasowe jesieniary charakteryzuje uwielbienie dla typowo jesiennych czynności - np. siedzeniem pod kocykiem z książką lub dobrym filmem na tablecie i z kubkiem gorącej herbaty lub czekolady. Jesieniary cieszą się ze scenerii wrześniowo-październikowych parków, pełnych żółtych liści, kałuż i mglistych nastrojów. Z lubością odziewają się w grube swetry, przeogromne szale, wełniane rękawiczki i… chętnie dzielą się tą radością za pośrednictwem mediów społecznościowych. „Jak podkreśla Marek Łaziński, to właśnie jesieniara zasługuje na tytuł najładniejszego i najciekawszego słowotwórczo słowa roku. „

Zaraz za alteranatywkami i jesieniarami mamy na podium… „eluwinię”. Hm… To przedziwne słówko ponoć ma wejść jako synonim dla siema, cześć, hej, czołem. Jest to rodzaj młodzieżowego przywitania, które powstało z przekształcenia słów halo i elo, a na jego popularność wpłynął youtuber Kacper Blonsky, który nagrał piosenkę pod takim tytułem.

„E, e eluwina

E, e eluwina, tak każdy dzień się mój zaczyna

E, e eluwina dla ojca,  matki,  córki, syna

E, e eluwina, aha eluwina aha eluwina, e,  e, e, eluwina (yeah)

E, e eluwina, aha eluwina aha eluwina, e, e, e, eluwina (yeah)”

W tym roku w plebiscycie oddano ponad 41 tys.  głosów. W jury plebiscytu zasiadali: Marek Łaziński z Uniwersytetu Warszawskiego, Bartek Chaciński z tygodnika „Polityka”, Ewa Kołodziejek z Uniwersytetu Szczecińskiego oraz Anna Ewa Wileczek z Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach.

Przypomnę jeszcze tylko, iż w zeszłorocznym plebiscycie zwyciężyło słowo "dzban", w znaczeniu osoby mało rozgarniętej, a nawet wręcz głupiej i że przyjęło się ono w mowie potocznej bardzo dobrze.

No bo widzi pan, proszę pana,

Może i jestem głupia, ale nie aż tak.

I wiele wiem, znam.. bom obeznana

Uważam, że jest u mnie fajny gust i dobry smak.

A co mi pan szepce wprost do ucha?

Że nieszczęśliwy pan… Oj!  Że przybity?

Że żona nie rozumie, że nie słucha?

Że panu to trzeba wrażliwej fest-kobity.

A ja, proszę pana, przeszłam wiele.

I sporo wyjawić jestem w stanie.

Och, po cóż zresztą, te wszystkie ceregiele?

Odpowiem na (prawie) każde twe pytanie.

Tak, owszem, męża miałam, nawet dwóch.

I narzeczonych kilku miałam też…

Ach jeden z nich… Uch! To był  zuch!

Uśmiałam się z nim, nieraz, do samych łez.

Ale to pana wcale nie obchodzi?

Pan tylko szuka bratniej duszy?

A skąd pan jest? Oj! Aż z samej Łodzi?

Czy pan się czuje źle? Aaaa, pana suszy…

Pan zdaje się też trochę ze mnie kpi.

A ja nie głupia… lecz nieśmiała.

Wiem nawet jak po francusku "drzwi".

No jak? No… Akurat zapomniałam.

Bo ja, prze pana, choć cnym serduszkiem patrzę

To wiem co taki pan, jak pan, se życzy.

Ja nawet panu chętnie wytłumaczę:

Pan, to chce się zerwać z żoninej smyczy.

Pan pragnie  urwać się na kilka chwil.

Na jeden wieczór, na choćby godzin parę.

Przez okamgnienie być  jak „szybki Bill”

I pocwałować w dal na swym... hardware.

Jak pana imię? Jakub? Ten od drabiny?

To ci, Jakubie, szczerze powiem.

Że gawędzimy tak ze dwie, no…  trzy godziny.

A ponoć cały dom na pana  głowie.

Że głupia i naiwna jestem? Masz…

Lecz nie zaprzeczy pan, Jakubie

Że rano wyzna pan swej żonie w twarz:

„Kochanie, wczoraj?  Na film patrzałem, na You Tubie”.

Uprzejmie uprasza się Czytelników o nieutożsamianie autorki z narratorką.

„To, co widzimy i co nam się zdaje, jest jedynie snem, snem we śnie.”

Oglądaliście kiedyś ten film?

Letnie, ciepłe, sobotnie przedpołudnie 14 lutego  w Australii, początek XX wieku. Grupa panien  z elitarnej pensji wraz z dwiema nauczycielkami wybrała się na piknik w niezwykłe okolice,  pod majestatyczną, tajemniczą, owianą legendami Aborygenów, Wiszącą Skałą. Dziewczyny są podekscytowane zarówno wycieczką jak i atmosferą Walentynek. Są w trudnym okresie dojrzewania, na pograniczu świata dzieciństwa i dorosłości, w dodatku przytłumione wiktoriańską obyczajowością dlatego, jakby przeczuwając, co może je czekać, po przekroczeniu tej granicy, dają upust marzeniom  w lirycznych, podszytych delikatną erotyką, wykaligrafowanych do siebie wzajemnie, kartach okolicznościowych, w symbolice kwiatów i pełnych uniesienia rozmowach o tajemnicy czasu i egzystencji. Jedna z towarzyszących im nauczycielek, zdaje się podzielać światopogląd uczennic, druga, która wykłada matematykę, jest raczej osobą patrzącą  trzeźwo i racjonalnie.  Cała ta grupa kobiet rozsiada się u podnóża góry aby leniwie i spokojnie cieszyć się urodą letniego dnia

                Trzy dziewczyny, którym nie wystarcza samo piknikowanie prosi o pozwolenie na kontynuowanie wspinaczki. Dołącza do nich czwarta, młodsza od nich Edith i dzielne pensjonarki podążają ścieżką między skałami. W miarę pokonywania drogi dziewczęta, prócz Edith, wpadają w przedziwny trans, który pcha je coraz wyżej i wyżej ale i też uwalnia z więzów konwenansów. Najmłodsza, jedyna sceptycznie nastawiona do wyprawy, prosi bezskutecznie, aby zawróciły,  w końcu odłącza się i postanawia wrócić sama. Po drodze z góry mija podążającą za dziewczętami nauczycielkę. U niej również postrzega nietypowe zachowanie, podobne do transu koleżanek. W popłochu i wręcz histerycznym nastroju odnajduje piknikujące panny i alarmuje je, opowiadając o zatrważających okolicznościach eskapady. Rusza ekspedycja poszukująca trzech uczennic i nauczycielki, jednak nawet australijski przewodnik, psy tropiące i cała rzesza doświadczonych  myśliwych nie są w stanie nie tylko odnaleźć zaginionych ale i tez żadnych śladów po nich. Tak jakby nieszczęsne istoty rozpłynęły się w nicości.

Dopiero po siedmiu dniach jeden z poszukujących trafia na zboczu Wiszącej Skały na uśpioną   pensjonarkę. Dziewczyna jest odwodniona, osłabiona ale w dość dobrej kondycji fizycznej i co dziwne, nie ma zbyt wielkich obrażeń, zadrapań, ran czy otarć - nawet na bosych stopach - które świadczyłyby o kilkudniowym pobycie w australijskich ostępach.  Jak przeżyła te dni? Co jadła i piła? Gdzie spała? I co najważniejsze, gdzie podziały się jej towarzyszki? Niestety, tego się nie dowiemy. Dziewczyna nic szczególnego nie pamięta, a poza nią nigdy już nie odnaleziono nikogo z grupy, która w tamte Walentyki próbowały zdobyć szczyt tajemniczej góry-tabu.

Tak w skrócie wygląda fabuła filmu „Piknik pod Wiszącą Skałą", w reżyserii Petera Weira, na podstawie powieści autorstwa Joan Lindsay, pod tym samym tytułem. Sama autorka twierdziła, że opowieść jej oparta jest na autentycznych wydarzeniach a tajemnica zaginięcia czterech kobiet nie została nigdy rozwiązana. Hipotezy były przeróżne, od zagubienia się w pieczarach czy szczelinach, których nie brakuje w tamtych okolicach, poprzez morderstwo do… przejścia w inny wymiar.

I o tym chciałam trochę podyskutować. Czy wierzycie z możliwość przekroczenia granicy między wymiarami, czy słyszeliście o przypadkach, które mogłyby to potwierdzać? Ponoć Ogólna Teoria Względności, Alberta Einsteina dopuszczała możliwość istnienia tuneli czasoprzestrzennych. Na początku 2015 roku w Annals of Physics opublikowano artykuł, w którym naukowcy napisali, że tunelem czasoprzestrzennym może być cała nasza galaktyka, czyli Droga Mleczna.  I może miał rację Erich von Daniken doszukujący się w kulturach świata starożytnego ślady ingerencji istot pozaziemskich, które trafiły do nas poprzez takie "gwiezdne wrota"? Może właśnie dzięki takiemu tunelowi starożytne  plemię Dogonów posiadło zaawansowaną wiedzę o systemie gwiezdnym Syriusza – wiedzieli bowiem, że gwiazda ta jest elementem gwiazdy podwójnej - jedna krąży wokół drugiej, znali też okres jej pełnego obiegu, czyli około pięćdziesiąt lat?Może to wyjaśnia zagadkę piramid, Stonehenge, Bhagawadgity i wielu innych tajemniczych artefaktów?

Wróćmy jednak do czasów współczesnych i przedziwnych przypadków i osób, które być może właśnie skorzystały z takich przejść czasoprzestrzennych.

W 1954 roku na japońskim lotnisku zatrzymany został do kontroli celnej mężczyzna, który okazał paszport wydany przez państwo o nazwie... Taured.  Tłumaczył on, że przyjechał w sprawach biznesowych, i że nie jest to jego pierwsza podróż do Japonii w tym roku. Mówił po francusku, jednak równie dobrze umiał się porozumiewać po japońsku oraz w kilku innych językach. Twierdził że urodził się i mieszka w Tauredzie, który znajduje się między Francją a Hiszpanią. W jego  paszporcie widniały zupełnie realne pieczątki wizowe, potwierdzające wizyty podróżnika w różnych państwach, w tym także dwie poprzednie podróże do Japonii. Posiadał książeczkę czekową, jednak bank który ją wydał nie istnieje w naszym świecie. Początkowo mężczyzna nie wierzył, w to, że coś jest nie tak i sądził, iż jest „wkręcany”. Zdenerwował się, gdy pokazano mu mapę świata, a w miejscu gdzie, według jego  mniemania od tysiąca lat miałby być jego Taured znajduje się Andora. Osobliwy pasażer został zatrzymany w pokoju hotelowym, w celu ustalenia tożsamości, jednak rano pomimo czujnej obstawy nikogo w tym pokoju nie odnaleziono.

Równie zagadkowe są  podobne dwa  incydenty, pierwszy odnotowano w 1851 roku we Frankfurcie nad Odrą.  Uwagę policji przykuł pewien mężczyzna, który nazywał się Josef Forin. Porozumiewał  się w niespotykanym dialekcie języka niemieckiego a w jego  paszporcie widniała pieczątka poświadczająca, iż przybył z kraju o nazwie Laksaria. On sam opowiadał, iż jego ojczyzna leży na kontynencie Sakaria, który znajduje się za wielkimi oceanami. Drugi przypadek, gdy  w 1932 roku w Moskwie funkcjonariusze NKWD zatrzymali mężczyznę, który miał przy sobie paszport wydany przez państwo o nazwie Wielka Tartaria. Człowiek ten wskazał nawet na mapie Związku Radzieckiego miejsce, gdzie leży jego kraj. Kiedy zaś transportowano go do aresztu, oskarżając o  szpiegostwo na rzecz innego państwa... rozpłynął się w  powietrzu.

Jednym z najsłynniejszych  „podróżników w czasie” jest około trzydziestoletni mężczyzna, który pojawił się w czerwcową noc 1950 roku, na skrzyżowaniu ulic niedaleko od Times Square w Nowym Jorku. Przyciągnął uwagę policjantów bowiem stał nieruchomo na środku skrzyżowania ulic. Kiedy chcieli mu pomóc zmieniły się światła, samochody ruszyły i tajemniczy osobnik został zabity przez nadjeżdżające auto. Nikt nie umiał powiedzieć, jak i kiedy znalazł się on w tym miejscu ale najdziwniejszy był on sam, bowiem ubrany był w staromodny garnitur z XIX wieku i wysoki cylinder. Podczas prowadzonego dochodzenia znaleziono w jego kieszeniach  osobliwe przedmioty: piwny żeton o wartości 5 centów z nazwą baru, o którym nie słyszeli nawet najstarsi mieszkańcy rejonu, rachunek za obsługę konia i mycie powozu, wydany przez płatną stajnię, mieszczącą się na Lexington Avenue, jednak obecnie nie figurującą żadnym spisie, około 70 dolarów w starych banknotach i monetach, kilka wizytówek z nazwiskiem Rudolfa Fentza, zgodnie z którymi miejscem jego zamieszkania był dom na Piątej Alei w Nowym Jorku, list wysłany z Filadefii na tenże adres w czerwcu 1876 r. Na żadnym z wyżej wymienionych przedmiotów nie zauważono oznak starzenia się albo utlenienia.

Próby identyfikacji po podanym na wizytówkach nazwisku nie powiodły się bowiem w policyjnych kartotekach brak było danych, nie figurowały też odciski jego palców. Nikt nie zgłaszał zaginięcia tego mężczyzny. Pod adresem wskazanym na wizytówce znajdowała się firma handlowa, jednak jej właściciel nic nie wiedział o ewentualnym wcześniejszym lokatorze. Dopiero po latach policjant, który zajmował się tą sprawą, ustalił adres zamieszkania pewnej starszej kobiety, która mogła coś w tej zagadkowej sprawie wyjaśnić. Opowiedziała ona iż niejaki Rudolf Fentz-senior był ojcem jej męża, i przepadł bez wieści w zagadkowych okolicznościach w 1876 roku w wieku 29 lat.

Zapewne wgryzając się w ten temat można napotkać inne ciekawe przypadki ale my którzy poruszamy się w czterech wymiarach nie wszystko jesteśmy w stanie odpowiednio zinterpretować. Ponoć żyjemy  w świecie, w który przenika co najmniej dziesięć wymiarów - cztery z nich są dla nas obserwowalne. Pierwsze trzy tworzą siatkę, w której żyjemy i nadają wszystkiemu wymiary: wysokość, szerokość i głębokość, natomiast czwartym wymiarem jest czas. Fizyka kwantowa opisuje pozostałe wymiary; piąty można sobie wyobrazić jako rozgałęzienia na osi czasu, która przedstawia czwarty wymiar czyli to tak jakby nasze możliwości wyboru ścieżki życiowej. A już szósty wymiar tworzy alternatywne, równoległe światy, siódmy zawiera w sobie nieskończoność, czyli punkt w którym zaczął powstawać nasz wszechświat,  ósmy posiada w sobie różne nieskończoności, bowiem w tym wymiarze znajdują się wszechświaty zupełnie różne od naszego, rządzące się zupełnie innymi prawami fizyki. Dziewiąty wymiar tworzy więź pomiędzy wszystkimi nieskończonościami znajdującymi się w ósmym wymiarze i daje możliwość przemieszczania się pomiędzy nimi, a dziesiąty  to punkt w którym powstały wszystkie możliwe nieskończoności.

PS. Dziś już wiadomo, że „Piknik pod Wiszącą Skałą” nie ma odzwierciedlania w faktach, to czysty wymysł autorki, tyle że „poparty” autentycznymi miejscami i niektórymi z postaci.

Astry główki szykują, by przeczesać je podmuchem.

Blask słoneczny  jakby mniej przygrzewa.

Klapsy wyłożyły się do góry brzuchem.

Jeż schowany w liściach też jesiennie ziewa.

Babim latem na tournée czmycha pająk z domu.

Świerszcz szykuje zapieckową partyturę.

Komu mam powierzyć tajemnicę? Komu?

W nocy przecież wszystkie koty bure.

Już z kieszeni wytrzepany piach wydmowy

Zrobił miejsce na list(i)opadowe klejnoty.

Jeszcze jednak o jesiennej nudzie  nie ma mowy,

Gdyż po głowie krążą wciąż głupoty.

I choć wiatr tradycyjnie chce świstać w kominie

A deszcz moczyć od stóp po czubek głowy.

Może widać, może nie… po mojej minie;

Dla mnie miesiąc ten, czuję, będzie wręcz miodowy.

Weto minorowym pluchom, mżawkom i szarugom!

Receptura przeciw nim dozowana niezmiennie,

By nostalgia nie zmieniła się w tęsknicę długą

To zwyczajnie: zakochaj się w jesień wiosennie.

I tylko dodam, po chwili, na marginesie, ot tak sobie:

Od ciebie zależy, czy wciąż w tej samej osobie.