- Nie możemy znaleźć żadnego śladu - pochylił nisko głowę. Jego kruczoczarne włosy, spływając kaskadą gładziły niemalże świeżo pachnący mech u jego stóp. Troje ostatnich z jego gatunku Tropicieli przykucnęło tuż za jego plecami w pełnej pokory pozie.

   -Rozbijmy obóz Panie, włóczęga twierdził, że to gdzieś tutaj, lecz był na wskroś pijany a Twoi ludzie nie raczyli poczekać by wytrzeźwiał

Był wściekły, nie potrafił powściągnąć gniewu drżącego w głosie.

   - Nie tym tonem niewolniku - dźwięczny, rażący wrażliwe uszy głos przeszył ciemność niczym stal. - Jesteś tylko psem na łańcuchu. Moim psem - szepnął pochylając się i chwytając szponami brodę Treona, choć nawet szept wydobywający się przez zniekształcone wargi, brzmiał ostro i bezlitośnie. Był w dobrym humorze, po wyssaniu większości krwi z biednego włóczęgi. Uśmiechnął się okrutnie, cofnął dłoń, na długich pazurzastych palcach osadziły się maleńkie krople krwi Tropiciela. Rozdwojonym językiem z rozkoszą skosztował krwi gorętszej niż ludzka. - Kiedyś będziesz mój - pomyślał.

   -Rozstawić namioty! -ryknął nie znoszącym sprzeciwu głosem

   - Możesz odejść psie.... na razie.... - zimny śmiech rozlał się echem we wszystkich kierunkach,między ciemnymi, potężnymi pniami drzew.

   Treon wycofał się nie unosząc głowy. Zbyt dobrze znał cenę, którą trzeba było zapłacić za każde najmniejsze okazanie braku szacunku. Jego szerokie plecy poorane były bliznami. Jedna na drugiej niczym mapa tworzona dłonią szaleńca. Na jego bladej twarzy wyraziście odznaczały się dwie rubinowe blizny. Pamiątka po nocy gdy na jego osadę - ostatni bastion rasy Tropicieli - napadnięto by wybić ostatnich z nich. Dzieci wzięto do niewoli by wykorzystać ich talent, zaklęty w pozbawionych źrenic czarnych oczach. Był jednym z tych nieszczęsnych, którym odmówiono łaski śmierci.

                Od dziecka wiedziała, że jej magiczny "dar" jest w równej mierze przekleństwem. Jej opiekun był dobrym i mądrym człowiekiem, czasem spoglądał na nią ze smutkiem w swych dziwnych, jasnozielonych oczach. Myślał, że nie dostrzegła tych spojrzeń. Widziała, lecz nie dała po sobie poznać jak wielki niepokój w jej duszy zradza się w każdej z takich chwil. Tak wiele ją nauczył. Treningi z łukiem i sztyletami choć wyczerpujące i bezlitosne, uratowały nie tylko jej życie. Jego jednak nie ocaliły - nie tym razem. Łzy znów zalśniły w stalowych oczach a z piersi wyrwał się niekontrolowany, bolesny szloch. To niesprawiedliwe, gdyby nie on już dawno nie byłoby jej na tym świecie. Teraz została sama, choć tyle jeszcze pozostało pytań, tak mało wiedziała o swym "darze", nie potrafiła nawet na dłużej niż kilka sekund, nad nim zapanować. Kto teraz będzie ją uczył? Kto powstrzyma, gdy straci kontrolę? Ilu ludzi zabije wcale tego nie chcąc, przez swą niewiedzę?

                Otrząsnęła się czując, że jeszcze chwila i rozpadnie się na kawałki. On nie tego dla niej chciał, nie po to zginął dając jej czas na ucieczkę, by teraz użalała się nad sobą, roztrząsając coś na co i tak w tej chwili nie miała wpływu.

              - Muszę poćwiczyć - powiedziała głośno do siebie - Koncentracja i skupienie....

Chwyciła łuk i kołczan i pobiegła prawie niewidoczną ścieżką w głąb lasu. Nie wiedziała, że stawia właśnie kroki w stronę nieuchronnego początku kolejnej walki, na którą nie była jeszcze gotowa. Decyzja jednak nie należała do niej......

Aż nosi mnie Furia

Ogień trawi wnętrzności i duszę

Gardzę sobą za swoje tchórzostwo 

Za każdą "racjonalną" decyzję

Za to co robię, bo muszę

Nienawidzę swojej słabości

Pozwoliłam uwięzić część siebie

W klatce fałszywej moralności

Skuć w dyby durnych zasad

Przysypać konwenansami

Choć wiem że to wszystko brednie

Które stworzyliśmy my sami

Zgrzeszyłam przeciwko sobie

Parszywa klątwa zaniechania

Marnuję czas mi przyznany

Na życie i "gór" zdobywanie

Już starczy, trzeba unieść głowę

Odpowiedzieć na trudne pytania

Przestać nad sobą użalać

I przestać wbrew sobie działać

To przecież jest wręcz żałosne

Czas scalić rozdartą duszę

Stać się Panią swojego losu

I najzwyczajniej ..... Wziąć Cię..... po prostu

Wiem, że Ty chcesz..... A Ja .....muszę......

Oddalając się i zawracając

Gnana tęsknotą

Zataczam coraz szersze kręgi

Choć chcę zatrzymać się w ich centrum.....

Ale nie mogę....

Spoglądam tylko tęsknie

Choć sprawiam sobie ból

I po chwili znów pędzę

Łzy suszy wiatr

Towarzyszący .... zawsze

Łamane źdźbła trawy 

One są niewinne

Powstaną już za chwile

Ja nie mam tego szczęścia...

Skazana, wiecznie poszukująca

Oddech się rwie lecz nawet to

Nie odcina od bólu

Zatrzymuję się na chwilę

Oczy same kierują się w stronę tego

Co w tym życiu nieosiągalne

Z gardła wyrywa się coś

Co zapewne miało być śmiechem

Doceniam Twój niewybredny dowcip Tkaczu

Natrudziłeś się nad płótnem mego życia