Najgorsze są poranki……

Puste i beznadziejne.

Ciężko jest się podnieść i iść dalej, walczyć o siebie, życie i jego sens.

Natłok obowiązków w pracy i rzucenie się w wir zadań, które mam do wykonania pozwala mi zapomnieć o wszystkim na jakiś czas.

Jest ciężko, czasami bardzo ciężko wręcz beznadziejnie, ale staram się walczyć i nie myśleć, ale to nie jest takie proste i łatwe.

Moja ostatnimi czasy najlepsza „przyjaciółka” depresja trzyma mocno i ciągnie mnie w dół.

Jestem dorosłym facetem, ale często mam łzy w oczach……

Chyba z bezradności i sytuacji w jakiej się znalazłem.

Powoli próbuję wrócić do treningów, jednak brak mi wiary i przekonania w to co robię, a w głowie kołata się myśl czy warto, czy jest sens dalej trenować.

Moje życie na tą chwilę pozbawione jest jakiegokolwiek sensu.

Może kiedyś jeszcze go znajdę.

Mam taką nadzieję…....