Zakurzona marionetka,

w teatrze życia,

gdzieś w kącie porzucona, w cieniu. 

Zerwane sznurki 

zamarł ruch 

Skończone przedstawienie.

Szmaciany sen swój śni 

zdobiony dłoni porcelaną. 

Wie - nie zatańczy już na żadnym wielkim balu. 

Wie - nie usłyszy braw, cekiny też wyblakłe, nie błysną w świetle rampy. 

Zbłąkany wiatru powiew 

na chwilę nią poruszy 

Obudzi cień nadziei w tej jej szmacianej duszy. 

Nadziei na ten czas, że przyjdzie ktoś posprzątać .                                                                                               

I w ogień wrzuci ją, tuż po wyjęciu z kąta.  

Rozbłyśnie w chwili tej na moment.

I nic to ,że ostatni...

2009.01.11