na granicy snów wytartych
anielskich skrzydeł pada cień
na zbrukany słońcem chodnik
na tęsknotą lśniące oczy ludzi
zapatrzonych za horyzont
aby własną ujrzeć twarz

herbata na stole już nie paruje
i gwizd czajnika zamknęły wspomnienia
anielskich oczu spojrzenie by mogło odmienić
ukryte w cieniu marzenia o cieple
na dzwonach kościoła zaległa znów cisza
wtulony w szepty odchodzi na zawsze

zabiera ze sobą złudzenie wieczności
i skrzydeł anielskich cień tonie
w nieprzeniknionej ciemności spojrzenia
z którego wraz z życiem wyciekła nadzieja
uleciała do słońca gdzie trwać będzie wraz z tobą
na wieki wieków lub nawet rok dłużej

a na granicy snów tamtych
spocznie raz jeszcze cień skrzydeł anioła
na chodnik w bliskości twojej skąpany w słońcu
i na tęsknotę co się w obłok zmieniła i znikła
w oczach ludzi mających horyzont
we własnych dłoniach w uśmiechu dla siebie

budziłem się nagi zmarznięty
w międzygalaktycznej ciszy
przeniknięty samotnością
bezgwiezdny

dryfowałem poprzez noc
niesiony wiatrem czarnych złudzeń
i urojeń okalających skronie
posrebrzonymi nitkami księżyca

ostatnie promyki nadziei dogasały
na dnie zmaltretowanych oczu
zapatrzonych w toń pustkowia
bezgwiezdnego

pochwycił mnie wiatr ciepły
poniósł w ciepłych dłoniach pewności
ku spełnieniu i światłu
znękane oczy chłoną najmniejszy błysk

rozpalone płomienie koją słodyczą
ogrzewają zmarznięte istnienie
pchają głową naprzód
w interplanetarny gwar

tam już czekasz na mnie w świetle
bym nie zasnął przemarznięty
poplamiony samotnością
bezgwiezdny

nigdy więcej

ciasny gorset kalendarza
ściska wciąż zbyt wiele dni
i zbyt wiele nocy pląsa luzem
by się było z czego śmiać

ciągle krąży mi po żyłach
wielka słodycz przeszłych chwil
mimo chłodu rannej trawy
wrzesień karmi mnie upałem

przyszłe chwile obiecują
jeszcze więcej gwiazd na niebie
i promieni słońc odległych
które tylko dla nas świecą

póki co gorsecik kalendarza
ściska wciąż zbyt wiele dni
a zbyt wiele nocy pląsa luzem
by się chciało głośno śmiać

ja wiem jednak że też czekasz
więc się nie ma czego bać

Tu leży tak i taki, co mroczył spojrzenie,
nikt za nim nie tęskni i to się nie zmieni.
Pozwoliło mu odejść dopiero twe pojawienie.
Sam nie wiedziałem, jak wiele odmieni.

Leży pod płytą zobojętnienia i wiary,
że wszystko już będzie takie jak trzeba.
Bez niego nie będę się czuł zbyt stary,
by wierzyć w szczęście i wołać chleba.

Skoro już zasnął, niech śpi snem z kamienia,
niech się nie budzi przed świata zachodem.
Odkąd cię sięgam długością mojego ramienia,
chleb jadam z masłem i jeszcze z miodem.

Tu spoczął na wieki ten, co chciał mnie zjeść.
I niechaj tu leży bez zmiłowania.
Z anielską łatwością zdołałaś go rozgnieść.
Taka jest siła twojego kochania.