Podziwiam tych, którzy mają odwagę, by walczyć. Tych, którzy nie poddają się, kiedy pojawi się pierwszy problem. Tych którzy dostrzegają choćby maleńką iskierkę tam, gdzie inni już dawno tylko popioły. Podziwiam tych, którzy wkładają całe serce, by coś naprawić, w świecie, w którym łatwiej wymienić na nowe. Tych, którzy po upadku otrzepują kolana i idą dalej, bo wierzą, że warto, że kawałek dalej może zdarzyć się coś niesamowitego, coś co uleczy ich ból.