Nijakie rozmowy zbyt często prowadzisz,
niekiedy od serca, przeważnie o niczym.
Wygląda, że po to by język poćwiczyć,
bo w takiej rozmowie nikomu nie zdradzisz

swych prawdziwych uczuć, ni prawdziwej twarzy.
Językiem ugniatasz przeżute jak guma
dostępne powszechnie i wytarte słowa.

Silisz się na dowcip, uśmiech też się zdarzy,
ale cóż nowego możesz tu wydumać
kiedy ta rozmowa jest anonimowa?

Dobrze, jak w pociągu tak sobie pogadasz,
zdarza się, że szczerze, nawet się otworzysz.
Nikt cię tutaj nie zna i sen cię nie zmorzy,
bo dla towarzystwa chętnie się dosiadasz.

Ale czy w rodzinie, z najbliższymi swymi
otwierasz się łatwo i rozmawiasz szczerze?
Trudno jest przekazać swe myśli najskrytsze...

Łatwiej je zastąpić słowami ckliwymi,
zagłuszając duszy prawdziwe pacierze
o ten przekaz wolny, intencje najczystsze...

poeto nie chowaj wierszy do szuflady
Zwiędną tam i zmarzną pozbawione powietrza
Otwórz słowom okno niech w niebo ulecą
By zakwitnąć kwiatem w umysłach, przestrzeni
Daj im trochę światła by sensu nie stracić
Pisanego w znakach na cierpliwym przedmiocie
Zachwyt to czy smutek śmiech czy melancholia
To lek naszej duszy miód na nasze serce
Wyciągnij z ciemności te myśli skrywane
By z dna mogły wzrosnąć nad swych czasów miarę