UMIERAM, PŁACZĘ

O WŁASNE ŻYCIE SIĘ HACZĘ

WCIĄŻ TYLKO PATRZĘ

JAK ŻYCIE PRZELATUJE MI PRZED OCZAMI

SIEDZĄC POD NIEBEM ZAPEŁNIONYM GWIAZDAMI

CAŁKIEM SAM, MYŚLĘ NAD RÓŻNYMI SPRAWAMI

WYŁĄCZAM SWOJE ZMYSŁY

DO GŁOWY PRZYCHODZĄ GŁUPIE POMYSŁY

TEN SEN JEST TAK RZECZYWISTY

JAKIŚ DZIWNY BÓL POCZUŁEM W SOBIE

ROZPRZESTRZENIAJĄCY SIĘ WCIĄŻ W MEJ OSOBIE

WSZYSTKO ZAMYKA SIĘ W JEDNYM SŁOWIE:

"Ś M I E R Ć" - TO ZNACZY TAK WIELE I TAK MAŁO

TO SŁOWO MNIE CIĄGLE PRZEŚLADOWAŁO

SPOKOJU MI NIE DAWAŁO

"Ś M I E R Ć" - OSTATNIĄ RZECZĄ O JAKIEJ POMYŚLĘ

TO WYRAZ, KTÓRY WCIĄŻ TKWI W MYM UMYŚLE

O NICZYM INNYM NIE MYŚLĘ

"Ś M I E R Ć", KTÓRA ODBIERA WSZYSTKO I DAJE TAK WIELE

NIE CHCĘ JUŻ DŁUŻEJ BYĆ W SWOIM CIELE

TEN WYRAZ CAŁEGO MNIE ZALEJE

WIATR LEKKO POWIEJE

WSZYSTKIE MYŚLI ROZWIEJE

NIE BĘDZIE JUŻ ŻALU

NIE BĘDZIE PUSTKI

NIE BĘDZIE PŁACZU

NIE BĘDZIE DUSZY...