czemu czekasz na jutro

przecież i tak nic się nie stanie

jak zawsze zaparzysz poranną kawę

szukając we mnie odpowiedzi

na te wciąż niezadane pytania

mówisz że takim jak my

rzeczywistość wystawia rachunek

który opłacony staje się przepustką

do naszego świata

ukrytego pomiędzy piekłem a niebem

powtarzasz że codziennie umieram

bo nie każdemu potrafię dać cząstkę

widoczną tylko tobie

/ bez niej całość nie stanowi takiego uniesienia*/

a moja poezja wciąż krzyczy

wystudiowaną manierą półczłowieka