odwracam się zalotnością spojrzenia

długich rzęs przyprószonych znudzeniem

drżącymi opuszkami maluję uśmiech

wciąż zbyt matowy w ostatecznej konfrontacji

z upojeniem zanurzam się w cynizmie

rozkosznie otulającym mój egoizm

koniuszkiem szeptu zakradam się

ku twoim myślom przepełnionym pragnieniem

wygładzam pseudomiłością wszystkie rysy

tak bezczelnie wyryte przez namiętność

i w podzięce kroplą tequili doprawiam herbatę

bo tylko ona może być twoja