kolejny pieprzony ranek wyciąga po nas

zaborcze dłonie drapieżnika

z zapamiętaniem Syzyfa delektuje się vendettą

na szkicu wykonanym namiętnością

morderczym muśnięciem słońca

ukręca łeb konwulsyjnemu pożądaniu

świeżym powiewem zlizuje feromony

pełzające w krzywiznach pościeli

aż do wieczora żywić się będzie ochłapami

rzuconymi przez wzbierającą tęsknotę

a ty szczęśliwy już nawet nie pamiętasz

zapachu tamtego niespełnionego uczucia

skraplającego się kiedyś w podświadomości