wciąż się modlę zdławionym szeptem

o krzykliwe myśli wczorajszych snów

kolorowych niczym urojenia psychoanalityka

chowam w obłąkaną podświadomość

dwa obowiązkowo dźwięczne słowa

których melodii już nikt nie pamięta

obumieram upijając się własną śliną

zdrętwiałymi palcami odpukuję w niemalowane

i desperacko podgrzewam tężejącą krew