Obejrzałam dzisiaj świetne video 'Warsaw Halla' , którego autorem jest Maciek Tomków. Jeżeli macie 6 minut czasu, to zachęcam do obejrzenia. To kawał dobrej roboty pasjonata rolek, fotografii i filmu oraz Warszawy. Chociaż z tym ostatnim, to nie upierałabym się za bardzo, bo jak poszukać trochę to zrobił też super filmy o Wrocławiu. Na uwagę zasługuje technika timelapse, nic innego jak fotografowanie obiektu w dużych odstępach czasu i odtwarzanie w szybszym tempie. W taki sposób możemy obserwować jak wędrują chmury po niebie czy rozwija się kwiat. Możne też spowolnić obiekty poruszające się szybko, powodując ich cudowną płynność. Wszystko misię w tym filmie podoba : piękna Warszawa, świetna technika (i sposób pokazania jej)  oraz muzyka - wszystko to razem powoduje, że film robi super wrażenia.  GD zezwala na pokazywanie tylko filmów z YouTuba więc niestety załączam linka :) Miłego oglądania!
http://vimeo.com/maciejtomkow/warsawhalla,

Co miesiąc w ostatnie poniedziałki miesiąca udaję się na koncerty muzyki szopenowskiej. Ostatnio konwencja się nieco zmieniła i muzyka Szopena stanowi pewną część koncertu ponieważ artyści wykonują także utwory innych kompozytorów. Po roku słuchania tylko muzyki Szopena jest to nawet pewna, pozytywna odmiana. Dzisiaj koncert grała Dominika Szlezynger. Lecz nie o muzyce chciałam dzisiaj pisać ani też nie specjalnie o samej pianistce choć Jej gra była ciekawa, urozmaicona i technicznie na wysokim poziomie. Gościem honorowym dzisiejszego wieczoru był  ambasador Irlandii ekscelencja Eugene Hutchinson z małżonką. Zawsze pierwszy rząd krzesełek jest dla gości specjalnych - każda impreza z udziałem widowni ma podobną organizację, że dla tzw. VIPów są wydzielone miejsca. Dzisiaj na sali było dużo wolnych miejsc, chyba grypa albo przygotowania do zbliżających się świat przerzedziły stałych bywalców Salonu Muzycznego. Uwagę moją, choć niechętną zwracała pani, siedząca z mojej lewej strony, dwa krzesełka dalej. Owa dama słuchała koncertu, zrzuciwszy pantofle ze swoich nóg . Słuchała, hmm, to zbyt odważne stwierdzenie. Ona w ogóle koncertem nie była zainteresowana: grzebała w swojej torebce wyciągając najpierw pasek z ostatniej wypłaty, potem kalendarzyk, komórkę, pilniczek do paznokci. Potem grzebała nie wyciągając niczego. Gdy już spenetrowała czeluście swojej torby, zajęła się swoim sweterkiem, podwijając najpierw rękawki, potem obciągając wzdłuż tułowia boki, aż w końcu, o zgrozo, podniosła swój biust od dołu do góry, co nie na wiele się zdało, bo i tak wszystko opadło.  Ziewała, drapała się po głowie i wykonywała różne nieokreślone ruchy, kompletnie mnie rozpraszając. Nie mogąc się skupić za bardzo na koncercie rozejrzałam się po sali. Przede mną nieco z boku siedziała starsza osoba, której włosy do połowy siwe a potem czarne od dawna nie widziały grzebienia. Kobieta dość tęgawa, ubrana była w obszerny, porozciągany sweter i spódnicę, w której przez kilkunastocentymetrową  dziurę na puszczonym szwie wyzierał kawał uda. Koncert osiągał już półmetek, moja sąsiadka zajęta była swoim sweterkiem, gdy na salę weszła kolejna dziwna osoba, kompletnie nie dbająca o dyskrecję swojego wtargnięcia w zasłuchanych, choć nie wszystkich , słuchaczy. Pomimo wolnych miejsc w tylnych rzędach kobieta pomaszerowała do pierwszego rzędu i usiadła obok ambasadora. Na krzesełku obok siebie położyła swoją włóczkową wielką torbę z bardzo długimi uchwytami, unosząc przy tym ręce wysoko nad swoją głowę. W tym momencie, założę się, że oczy większości osób skierowane były na Panią z włóczkową torbą. Dźwięki muzyki oczywiście do mnie dochodziły ale o skupieniu nie było już mowy. Razem z moją przyjaciółką Zosią, co chwila szturchałyśmy się łokciami. W pewnym momencie Pani z pierwszego rzędu wstała (podczas gry pianistki, nawet nie poczekała na krótką przerwę między utworami) i zdjęła żakiet, machając rękawami po głowie ambasadora. Na sali, było dość ciepło i obie z Zosią zaczęłyśmy poważnie obawiać czy Pani za chwilę nie poprosi Jego Ekscelencję, by ją trochę powachlował programem .  Gdyby to nie była żenada, to byłaby świetna komedia, coś a'la Jaś Fasola. Ja nie wiem, co tak właściwie przywiodło na dzisiejszy koncert te osoby? Zamiłowanie do muzyki czy do darmowego wina.

Wreszcie, bo już nie mogłam się doczekać i trochę mi brakowało tych cudownych chwil, rozpoczęły się koncerty fortepianowe (for free - znaczy wstęp wolny ) w Pałacu Staszica. Na rozpoczęcie sezonu 2013/2014 zagrał nam dzisiaj wybitny amator Gil Jetley. Uroczy... pięknie grał, a po każdym kawałku otrzymywał soczyste brawa. Nawet wtedy, kiedy braw się nie bije, bo repertuar mówi: będą 3 mazurki z op.17, zachwyconym słuchaczom brawa się wyrwały  Sympatyczne to było  Po sali poszedł szmer, znawców, co to wiedzieli, że brawami nie przerywa się triady mazurków, ale nasz wybitny amator sympatycznie się uśmiechnął i zaczął grać kolejnego mazurka. Po drugim była cisza jak makiem zasiał ;) Szybko się uczymy  Mr Gil przyjechał do nas z Wielkiej Brytanii. Wczoraj (niedziela) zagrał koncert w Łazienkach a dzisiaj nam :) Uroczy... (to nic, że się powtarzam) po każdym utworze otrzymywał brawa i dziękował za nie szczerym uśmiechem i cieszył się całą swoją, szczupłą sylwetką. Mr Gil w dzieciństwie i młodości pobrał nauki gry na fortepianie, jednak pewne (nie wiem dokładnie jakie, w programie nie napisano) niefortunne wypadki pokierowały Jego karierą w innym zupełnie kierunku. Karierę zawodową zrobił w zgoła innej dziedzinie: informatyce, nauczaniu i doradztwie biznesowym. Do ponownych (po 30 latach) występów namówił Go rosyjski wirtuoz. Bierze udział w konkursach dla pianistów amatorów, godząc pełnoetatową pracę w Zarządzie Transportu Miejskiego w Londynie, prowadzenie własnej firmy - internetowe wydawnictwo partytur muzycznych z grą (piękną) na fortepianie. W ubiegłym roku zdobył pierwszą nagrodę w konkursie fortepianowym dla amatorów.
Słuchając Jego gry, znając szczegóły Jego biografii nabiera się szacunku do Jego osoby, która godzi codzienne służbowe i prywatne obowiązki z cudownym hobby, jakim jest gra na fortepianie - ale nie jakieś tam plumkanie, tylko gra piękna, lekka i na wskroś profesjonalna. Taka gra, niesie radość grającemu i słuchaczom.

Trochę się dzisiaj spóźniłam na moje weekendowe maszerowanie. Po porannych działaniach ekologicznych, sobotnim uzupełnianiu zaopatrzenia na ryneczku, rozmrażaniu lodówki, bo ta zastrajkowała z powodu nadmiaru lodu i pichceniu małego 'co nie co'  zrobiło się późne popołudnie. Jednak pogoda była taka sympatyczna, że żal było nie wyjść.
 Początkowo szłam 'w stronę słońca' prosto w zachodzącą właśnie pomarańczową, ognistą kulę przede mną. Trochę mnie oślepiało, ale drogę znam na pamięć i mogłam iść nawet z zamkniętymi oczami , a jeszcze, podpierając się dwoma kijkami, to już zupełnie bez obaw. Wyszłam z obszaru zabudowań na ścieżkę wzdłuż kanałku. Pięknie pachniała skoszona trawa, zagrabiona w kopczyki. To chyba ostatnie sianokosy w tym roku. Spotkałam rakarza. Razem ze strażnikiem miejskim złapali bezdomnego psiaka. Byłam kiedyś świadkiem jak pies rzucił się na dziewczynkę i pogryzł ją. W mojej okolicy ludzie często 'wyprowadzają swoje psy' otwierając im furtkę i puszczając samopas. Dalej moja trasa biegła (w przeciwieństwie do mnie) przez niewielki i  lasek. Zaraz na samym początku, tak bardziej przy ulicy w zagłębieniu, żeby nie powiedzieć w rowie, coś się poruszyło. Była to kobieta w stanie wskazującym na spożycie... No cóż, równouprawnienie  W lasku już więcej nie spotkałam nikogo. Cudowne powietrze, wdychałam jego woń głębokimi haustami. W lesie po deszczu cudownie pachnie ziemią i igliwiem. Gdzieś sroki kłóciły się wysoko na drzewie. Co chwila tylko wpadałam w chmary drobnych owadów podobnych do komarów, jednak żaden nie okazał się przykry dla mnie  Więc podejrzewam, że to jednak były inne owady. Ślicznie wyglądały czubki drzew, oświetlone przez zachodzące słońce. Skończył się lasek i weszłam znów w obszar niskiej zabudowy. Tu i ówdzie grupki mieszkańców ze znajomymi organizowały, ostatniego tego lata, grilla. Szybko minęłam to głośne i śmierdzące miejsce na bezdechu. Dalej idąc wzdłuż kanałku minęłam producenta trawników - fajny biznes - i całkiem sporo tej trawy produkuje. Potem tylko z rolki rozwija, podlewa i trawniczek w kilka dni gotowy . Wyszłam w końcu na mój ulubiony, po lasku, fragment trasy - rozległą łąkę. Zachodnie niebo przybrało przepiękne barwy od różowej purpury, poprzez pomarańcz i ciepły żółty do jasnego i coraz ciemniejszego błękitu. Na tym pięknym tle czarną kreską rysował się charakterystyczny profil stolicy. Piękny widok. Żałowałam, że nie wzięłam aparatu fotograficznego. Doszłam do półmetka, zrobiłam szybki zwrot i nie zatrzymując się maszerowałam z powrotem. Przede mną 4 km i zaczęło się dość szybko ściemniać. Nad łąką co rusz przelatywały małymi stadkami kaczki, powracające na noc do swych gniazd. Ucichły świerszcze, które jeszcze przed chwilą grały swój wieczorny koncert. Przyroda zasypiała. Znowu minęłam towarzystwo, żegnające się na kilka miesięcy ze swoim grillem, głośniejsze z każdym piwem. Przede mną ciemniała ściana cichego i bardzo (nagle) tajemniczego lasu. Potykając się o korzenie nie maszerowałam a gnałam z duszą na ramieniu, potykając się o wystające korzenie. Było zupełnie ciemno, nie przedzierało się tu żadne uliczne, czy jakieś inne (domowe) światło. Każdy szelest był złowrogim sygnałem czyjejś obecności. W takich chwilach wyobraźnia dramatycznie uzupełnia to czego nie widać i czego nie słychać.  Wreszcie zaczęło jaśnieć przed mną osiedle domków, na którym mieszkam. Ufff Następnym razem, lepiej sobie zaplanuję swój walking, nordic? nie, ten był dramatic