سروده ای زیبا در وصف خلیج فارس

به مکر و خدعه کجا می‌شود، ز مام جدا

که پارس، پهنه دریادلان و شیران است/

خلیج فارس چگونه شود خلیج عرب

که هر که گفت چنین، مبتلا به هذیان است/

بگو به سِفله نادان، که عِرضِ خویش مَبَر

که شیرِ شرزه، کجا بیمش از شغالان است /

چگونه منکر نام بلند فارس شود

بر این خجسته لقب، صد دلیل و برهان است/

مگر نمی‌شنود بانگ فارس از موجش

به بخت دولت ایرانی‌اش، خروشان است/

تلاطمی که به پهنای خود برانگیزد 

نشانِ خشم وی از مکر بدسگالان است/

کسی که خانه و خوانش، طفیل بیگانه است

خیالِ خامِ وی از فکرت پریشان است/

به پاسداری از او، فرزندان کوروش

به مرز پرگهرش، جملگی به فرمان است/

به یک اشارت امیرلشکر عشق 

بنای کاخ ستم از اساس ویران است/

اگر که سخت بُوَد عبرت از قرون سَلَف

مرور قصه تازیان  که آسان است/

نبوده است ز نسل عجم ابوسفیان

مسلّم است که فرزند آل قحطان است/

نبوده است ز ایرانیان یکی بوجهل

شناسنامه ما بوعلی و سلمان است/

مباد خالی از این نام "علو یا" هرگز

خلیج فارس که فرزند مام ایران است/