Dumna,niczym róża z Poraju
rosła na skraju lasu,
przy polnych dróg rozstaju
obok z jałowców szałasu.

Niczym wartownik stojący
wciąź  na straży trwała,
jak skarbu,uważnie strzegący
z wysoka ,wokoło spoglądała.

Białą suknią świeciła
niczym panna młoda, 
podziw wokoło budziła,
niespotykana była jej uroda.

Gibkością ciała mamiła
i ramion krągłością,
od włosów, aż łuna biła,
usta tryskały radością.

Wciąż w myślach czytam,
tu chyba tkwi przyczyna,
sam siebie ciągle pytam,
to brzoza, czy dziewczyna?

/ IDOL /