Na tle wód morza bezmiaru 
wysoka brzoza bielała
jak dziki tygrys zraniony
sokolim ślepiem mrugała .

Przez wydm pagórki ruchome 
gorące jak z wodą czajnik 
codziennie zmierzał powoli
ścieżką prosto ku latarni.

Plecy wygięte jak żagiel
kiedyś ugodzone masztem
kołysząc się szedł powoli
następną zaliczyć wachtę.

Wśród razów gwałtownych wichrów 
i przez fal zadawanych tortur
ktoś w oddali wypatrywał 
bezpiecznej drogi do portu.
  
Deszczu krople zadzwoniły 
pośród okrutnej ciemności 
nagle światełko błysnęło 
niczym jutrzenka wolności.

Kurs na światło wytyczony 
już nie ma co bałamucić
Posejdonowi cześć i chwała
że dał do domu powrócić.

IDOL