Wsparty na łokciu, w zmiętej pościeli 
która wczorajsze odgłosy tłumi, 
zerkam ciekawie , obok leżący
wczoraj czytany piękny wolumin.

Jak morska fala ,pierś się unosi 
szmerem oddechu wciąż napędzana,
gasząc skaczący po wargach uśmiech 
który na nowo wciąż się odradza.

Pomysł przemyka jak błyskawica,
w usługiwaniu jestem cnotliwy
otworem stoi nowa możliwość
by się wykazał taki obibok.

Całując oczy, sen pragnę spłoszyć
rozsiewam zapach od róż bijący
za noc upojną chcę podziękować 
kawiorem który w kanapce gości.
 

IDOL