Siedzi miłość w kąciku i płacze
 nieszczęśliwa w swej samotności
 tak jak dziecko do góry nie skacze
 odrzucona na pobocze ludzkosci

 ciche łkanie rozlega sie w koło
 jak piosenka potępionego 
 chociaż tyle serc jest wokoło
 ona niema już serca swojego 

 łza się kręci i z oczu wypływa
 na policzku wiatr ja osusza
 jeszcze wczoraj taka szczęśliwa
 dzisiaj radość-smutek zagłusza
 
 ciężkie westchnienie ciszę znaczy
 otwierając boleści ramiona
 niemym krzykiem jak gestem rozpaczy
 woła-patrzcie tu miłość kona.

'IDOL