Niechcąc rozbudzać niezdrowych emocji pragnę tym wierszem się pozegnać ,dziękując za chwile spędzone razem.

Jednoczesnie przepraszam jesli ktoś poczuł się dotknięty.

Ps dedykuję go Hukerowi ,sądzę że jest w miarę poprawny choć ciekaw jestem czy zgadniesz o kim mówi :)

Ranek wstawał powoli
właśnie zorza bielała,
z domu wyszła zimnego
tylko w skórę ubrana.

Zgrabnym krokiem podąża 
wzrokiem teren lustruje,
w progach karczmy przystaje
tkniętej czasu pazurem.

Stoły świecą pustkami 
nędza z kąta skowyczy,
strach się w oku pojawia
spływa kroplą goryczy.

Smutna wizja się rodzi
głodu ostra siekiera,
chociaż jeszcze się rusza
jednak wolno umiera. 

Słaba w podróż wyrusza
z wielkim trudem oddycha, 
padnie martwa na polu
śniegu puchem przykryta.

IDOL