Pośród bujnej zieleni 
powietrze jak kryształ czyste,
potok w słońcu się mieni
wokół góry strzeliste.

Jakby z trawy wyrosły
szczytami niebios sięgają,
w połowie drzewami porosły
w połowie łysinami błyskają.

Przecięte żlebu korytem
co rusz ogrom pokazują, 
niczym straże na basztach ukryte
pieczę nad doliną sprawują.

Chmur kłębiących się opary
potęgują uczucie grozy,
pokazując mocarza bary 
zamarłego w stanie hipnozy. 

Lecz kiedy błyśnie słońce
najpiękniejsze wczesną jesienią,
barwami podziw budzące
jak panna rumieńcem się mienią.

IDOL