W kąciku sali siedziała.
cała w czerń obleczona,
piękna niczym anioł
w smutku pogrążona.

Wargi zaciśnięte, blade
gorzkim szlochem drgały,
w mokrych oczach iskierki 
nadziei dogasały.

Jeszcze łezki nie obeschły 
po licznych lamentach,
wzbudzała współczucie
tragedią przyciśnięta.

Z całych sił zapragnąłem
poddać się pragnieniu,
z oddaniem służyć pomocą 
by ulżyć w cierpieniu.

Podać kawy kropelkę 
języka koniuszkiem,
podzielić się pysznej paschy
ostatnim okruszkiem.

Płynące łzy spijać 
co rusz dać buziaka,
przytulić głowę do piersi 
pozwolić się wypłakać.

IDOL