Dzień płacze deszczu kroplami
 mgły dywan wokół rozścielił,
 kolejny trudny okres przed nami
 znowu los nas rozdzielił.

 Cisza wkoło aż dzwoni
 smutek z kąta wychodzi,
 akordem smutnej symfonii
 tęsknota do głosu dochodzi. 
 
 Jękiem bolesnym westchnienie
 w oddechu zimnym zamieram,
 piekące jak oparzenie
 łzy tęskne z oczu ocieram.

 Znowu w smutku się taplam
 jak ptak co w błocie brodzi,
 iskrę leku wolno zakraplam 
 nadzieja w sercu się rodzi.

 Jutro jakieś znowu zagości
 zza chmur wyjdzie słoneczko,
 wśród ogólnej radości 
 powrócisz moja Zmoreczko.

 Na mą szyję ręce zarzucisz
 usta podasz gorące,
 smutek w radość obrócisz
 szepcząc - witaj mi Słońce.

 IDOL