Ciemne nocy pękają okowy
brzasku,blaski rozpasane
dzień się budzi nowy
słońce,wstaje zaspane

wróbli głośne cwierkanie
próbuje świat rozbudzić
trudne to jednak zadanie
muszą się wielce natrudzić

w sennym jeszcze ogrodzie
w którym od jesieni tkwi
choć tego jeszcze nie widać
to już się w nim życie tli

tu pęknięta ziemi kreska
niczym na starej ikonie
lub na kawałku freska
na którym czas, odcisnął dłonie

u powstałej szczeliny końca
wychodzi koniuszek nowy
to tulipan, wystawia do słońca
swój mały,jęzorek bordowy 

obok w kąciku skromnie 
z wycelowanymi w niebo badylami
róża strzela do mnie 
otwierającymi się oczkami

obok cisu rośnie
coś co ma łepek lila
to krokus zazdrośnie
spogląda na źonkila

tuja patrzy z góry
zielona z zazdrości
na świerk, który 
posrebrzał ze złości 

już nie na nich spocznie 
miłe spojrzenie ogrodnika
lecz ku kwiatom skocznie
wzrok jego pomyka

w górze bociek klekocze
przy wtórze skowronka
cietrzew zaś gulgocze
zielenieje łąka

wiosna śmiało postępuje
w słońce przyodziana
wszystko wokoło maluje
przyszła,z utęsknieniem czekana.

IDOL