Przegrałem z kretesem
już po debeściaku,
znowu dołączyłem
do grona żebraków.

Ze spuszczoną głową 
wyciągnięte ręce,
skłon, upokorzenie 
pogrążony w drzemce.

Ktoś się wolno zbliżał 
rajem zapachniało,
wróciły wspomnienia 
serce zabolało.

Lekki odgłos kroków
nagle się urywa,
wszystko co już spało 
ponownie odżywa.

Zza wachlarza maski 
oczy roziskrzone,
twarz próbuję dostrzec
widzę brwi czernione.

Już miałem rozpocząć 
swą żebraczą śpiewkę,
z cudownym uśmiechem
rzuciła sakiewkę.

Tkwię nadal jak kołek
w postawie derwisza,
zamiast jej dziękować
czule do nóg przypaść.

Gdy podniosłem głowę
fundatorka miła,
zostawiając zapach 
w tłumie się rozmyła.

Prędko z klęczek wstałem
pragnąc znów wojować,
na ucztę zaprosić 
by jej podziękować.

Przez te proste słowa
wyrażam atencję, 
że tylko kobieta
ma tak szczodre serce.

IDOL