W rozlewisku Raby
w zacisznej dolinie
gdzie wiatrak zniszczony
pozostał po młynie.

Siedziałem nad rzeką 
nad wędką schylony
lustrując pobliże 
w myślach zatopiony.

Na łąki kobiercu 
wśród kwiatów szpaleru
natychmiast spostrzegłem 
słomiany kapelusz.


Jak bańka mydlana 
znikł mój spokój błogi
chociaż twarz zakrywał 
widać było nogi.

Prosiłem niebiosa
cały będąc w nerwach 
by huragan zesłał
który by go zerwał.

Cisza niezmącona
gdzie szukać tsunami 
delektowałem się 
długimi nogami.

Gdy widzę kapelusz
zanika glaukoma
zerkam że może to 
z łąki nieznajoma.

IDOL