Jak ptak w klatce zamknięty 
serce z bólu trzepocze
niemymi wargami 
imię Twe mamrocze.

Łzy,atrament miłości 
niezapisanej księgi,
w zapadłych policzkach 
świecące perełki.

Myśl nieokiełznana 
jaskółka zuchwała
fala powracająca
która z brzegiem przegrała.

Cichutkie westchnienie
krzyk nierozumianego, 
żałości jęk rozpaczy 
serca konającego.

Wzroku mętnego iskry 
gasnąca Kasjopeja, 
zimna bezduszność która 
cel życia zakleja.

Pragnienie wciąż rosnące 
z budzącą się błogością,
w proszącym geście by -
umrzeć wraz z miłością.

IDOL