To nie był sambodrom
ni Copacabana,
lecz polska mieścina
w słoneczku skąpana.

Nie szła lecz płynęła
wyglądała bosko,
stojąc podziwiałem
piękność latynoską.

Coś serce przeszyło 
odbiło się echem,
upadłem rażony
zabójczym uśmiechem.

Chciałem udowodnić 
żem lingwista dobry ,
na me słodkie „halo”
rzuciła „dzień dobry”.

Jak wryty stanąłem
nie nasza myślałem,
pojąłem gdy mowę 
polską usłyszałem.

Zdumiony myślałem
to jedna z Afrodyt,
przed taka ślicznotką
klękajcie narody.

Nie trzeba Paryża 
stolicy próżności, 
w Polsce można spotkać 
wszelakie piękności.

IDOL