Jak dziecko niepewnym krokiem
wstępuję w lasu podwoje 
zwabiony jego urokiem 
podziwiam wnętrza wystroje

brzozy na biało bielone
wyznaczają aleje w głąb lasu
tworząc sklepienie zielone
wielkiego leśnego szałasu

nad nimi lasu włodarze
dębów mocne konary
jakby olbrzymi mocarze
walcząc, wzięli się za bary

opodal wierzba schylona
jak matka nad kołyską
wyciąga długie ramiona
nad źródłem co ku niebu wytrysło

dalej na małej polanie
co po wyrębie powstała
spostrzegłem pasącą się łanię
popędziła w zarośla jak strzała

śpiew ptaków, słychać cichą sonatę
głośne kukułki kukanie 
powoduje świadomości utratę
sekretnych marzeń rozbudzanie

choć spacer radością napawa
trzeba też się i smucić
wielu też tu przychodzi 
po to by śmieci wyrzucić 

wiec zamiast zachwycać się knieją
oddychać czystym powietrzem lasów
bacz byś nie okazał się fleją 
dołączając do grona brudasów.

IDOL