Słoneczny poranek
garstka zabudowań
w dole granatowy 
Adriatyk falował.

Niczym wielka muszla
spokojna zatoka
wyżłobiona w lądzie
o nagich, stromych bokach.

Tak jak łzy tytana
krople purpurowe 
dostępu broniły
bloki granitowe.

Tuż nad samą wodą
w oparach spowita
przecudnej urody
stała Afrodyta.

Wiatr jej czesał włosy 
woda myła ciało 
słońce promieniami 
grzejąc osuszało.

Nogi długie, zgrabne
piersi niczym flany 
chociaż jej nie znałem 
byłem zakochany.

Płynną angielszczyzną
od słowa do słowa
z uśmiechem wyznała
że jest z pod Krakowa.

Gdzie pojadą Polki 
w jakikolwiek klimat
zawsze najpiękniejsze 
wszędzie wiodą prymat.

IDOL