Piękny pogodny ranek
a jednak czegoś mi braknie
dusza się z ciała wyrywa
jak kania dżdżu łaknie.

Świat codzienny harmider 
od rana ma na ustach 
niczym w górskim kanionie
w sercu głęboka pustka.

Jak drogocenna perła
z kąta oka wypływa
goryczy nurt zasila
Twój obraz łza rozmywa.

Westchnienie,pełne bólu
z piersi się wydobywa
gaśnie jak płomień świecy
w konwulsjach dogorywa. 

Nadziei cień się jawi
na smętnych myśli giełdzie
że problem się rozwiąże
bo jutro nie nadejdzie.

IDOL