Dzień wstaje ponury
wiatr chmury nagonił
słońce nieobecne
niebo łezki roni.

Zasmuceni wszyscy 
czas się z tym pogodzić
ale jak nie płakać 
gdy lato odchodzi.

Zniknie ptasi świergot
co radość wyzwala
słońce już nie będzie
ciał na brąz opalać.

Znikną błyskawice
burza nie zajęczy
nikt nie namaluje
kolorowej tęczy.

Słowik nie zaśpiewa
nocnej serenady
żabiego koncertu 
aż po ranek blady.

Tylko puchacz stary 
bezustannie huczy 
nie ma się czym martwić 
lato znów powróci.

IDOL