Opustoszały pola
znikło złote zboże,
na następne siewy
oracz glebę orze.

Cieplutką kołderką 
mgła ziemię okrywa,
gęgot dzikich gęsi 
z niebios się dobywa. 

Nocka coraz dłużej 
z odejściem zabawia,
niby skrzące perły
łzy rosy zostawia.

Nad rzeką od świtu
gdzie gęste burzany,
odbywają głośne 
sejmiki bociany.

Lato przeniknięte
wczesnym rannym chłodem, 
łezki gorzkie roni 
że już trzeba odejść.

Radość mnie napawa
uśmiecham się chętnie,
bo oto się zbliża
ta - za którą tęsknię.

IDOL