Z największym wysiłkiem
zwlokłem się z posłania,
nigdzie się nie spieszę
nikt mnie nie pogania.

Twarzy zarośniętej 
golić nie mam chęci,
smutek gra na wargach
łza się w oku kręci.

Jak lament westchnienie
wraz z każdym oddechem,
od serca rannego 
odbija się echem.

Dość takiego życia
ciągłych jęków duszy,
ubrać strój żebraczy 
na kres świata ruszyć.

Jak nakazać sercu
by straciło czucie
czy w ogóle można
przed miłością uciec ?

IDOL