Za oknem świat gwarny 
mój – zamknięty w ciszę
Morfeusz gdzieś przepadł 
do snu nie kołysze.

Słońce wstaje blade
znowu dzień upiorny 
wszystko takie szare 
zgubiłem kolory.

W pokoju pająki 
jak goście natrętni 
z pustymi sieciami
z głodu siedzą smętni.

Po domu się snuję
czytam jak pamiętnik
w kątach smutek drzemie 
a wczoraj – życiem tętnił.

W myślach słowa głuche
zabrakło lektorki 
dłoń wolno przesuwa
różańca paciorki.

Co chwila westchnienie
rani nastrój ckliwy
bo w tym pustostanie
jest jeszcze ktoś żywy.

IDOL