Dobiegała północ
snu rozlana rzeka
w lśniącą biel ubraną 
dostrzegłem z daleka.

Biegłem coraz szybciej 
krzycząc wróć kochana 
dzieliła nas jednak 
niewidzialna ściana.

Upadłem na ziemię
schyliłem w pokorze
wyszeptałem cicho 
zwróć Ją dobry Boże.

Jeszcze taka młoda 
tak Ją opłakuję
- nie da rady synu 
tu Jej potrzebuję.

Doznałem olśnienia 
łzy przestałem ronić
jak idzie do Boga
nie będę Jej bronić.

Ulgą napełniony 
poczułem się błogo 
mówiąc - przecież w niebie 
nie chcą byle kogo.

Co dzień modły wnoszę
prosząc za Twą duszę 
jak wszystko ogarnę
do Ciebie wyruszę.

IDOL