Słońce anemicznie
ledwie  zerka z góry
z dalekiej północy
nadciągnęły chmury.

Wiatr goniąc obłoki
w grube warstwy ściele
potrząsnął chmurami
lecą łzy aniele.

Beztrosko swawoli 
kręcąc w koło młynki
dmuchnął na nie chłodem
zmieniając w śnieżynki.

Nagle zleciał z góry
kręcąc się jak fryga
ziemię bieluteńką
pierzyną okrywa.

Woltę niespodzianie
wywinął szaloną
malując oddechem
nosy na czerwono.

Wodę dostrzegł z dala
co w kałużach drzemie
w tafle lodu  zmienił
jednym mroźnym tchnieniem.

Tak mróz z wiatrem knują
frywolne intrygi
przedstawiając zimy
pierwsze jej podrygi.

IDOL