Z  łzą radości w oku
wśród  życia jesieni
jak syn marnotrawny
wracam do korzeni.

Gdzie domy drewniane
na biało bielono,
gdzie Wkra przeorała
dolinę zieloną.

Kościoła wieżyca
widoczna z daleka
młyn wielki na skarpie
mieniąca się rzeka.
 
Gdzie droga wśród kałuż
wierzbami porosła
wiatr tumany wzbija
piaskami Mazowsza.

Do wzgórza pośród łąk,
gdzie stał Napoleon
przed szarżą Moskali
było cytadelą.

Do lasów sosnowych
co w czasie absencji
tak dużo urosły
od czasów szczenięcych.

Skarp stromych nad wodą
porosłych burzanem,
czy taki obrazek
tam jeszcze zastanę?

IDOL