Coraz mocniej czuł się
życiowym bękartem
zgorzkniały, miał  serce
żałością  przeżarte.

Wzrokiem otępiałym
jak ktoś bez rozumu
pod nogi spoglądał
snując się wśród tłumu.

Wtem twarz spostrzegł z dala
uśmiechem rozgrzaną
aż serce zadrżało
znienacka przystanął.

Blask włosy rozpalał
jak światło przyćmione
oczęta figlarne
jak onyks zielone.

Sylwetka ponętna
jak u gwiazdy z serialu
kręciła biodrami
piękna w każdym calu.

Znów poczuł we wnętrzu,
że ogień goreje
to jedno spojrzenie
zbudziło nadzieję.

Rozsiewa spojrzenia
jak mgła powłóczyste,
gdzie oczy zielone
i włosy ogniste.

IDOL