Kroki swe kieruję
ku  wierzb niskich kępie,
żeby się wyżalić
jak bez Ciebie cierpię.

Żałosną melodię
wiatr na nich wygrywa
stoją  jak na straży
w ich cieniu spoczywasz.

Gałęzie schyliły
przed wiatrem Cię chronią
łez kropelki drobne
razem ze mną ronią.

Jak w struny uderza
skarga w nie rzucana
co była zamknięta
w domu czterech ścianach.

Co dzień serce czuje
żalu chciwy dotyk
skargą wyrażany
biednego sieroty.

Niech się wreszcie skończy
życie bezowocne
czekam chwili kiedy -
obok Ciebie spocznę.

IDOL