Od samego rana
słońca ciepły ostrzał
jakby próbowało
zimny granit ogrzać.

Znów wzrokiem dotykam
rzędu złotych liter
mieniących się blaskiem
rzucanym przez znicze.

Skłądając je w całość
ciagle niedowierzam
że jutro powrócisz
naiwnie pocieszam.

Ale to nazwisko
imię tak mi drogie
smutku  łzy wylewam
pogodzić nie mogę.

Łkań donośnych seria
żalem obudzonych
kładę na mogile
bukiet róż czerwonych.

Niech będą wyrazem
miłości dozgonnej
co dzień Cię wspominam
nigdy nie zapomnę.

IDOL