Doktor Łazowski, we wrześniu 39 roku został zmobilizowany do Armii Polskiej. Pojmany przez sowietów. Uciekł z transportu na Syberię, po czym wpadł w ręce niemców. Uciekł i z tej niewoli, po czym dostał się do Warszawy. Jeszcze w listopadzie tego roku ożenił się i wyjechał do Stalowej Woli, gdzie zaczął pracę w PCK w Rozwadowie.

Jego znajomy, dr Stanisław Matulewicz , odkrył, że krew osób zakażonych niegroźną bakterią Proteus OX19 daje podczas testów Weigla wyniki identyczne jak przy zakażeniu tyfusem plamistym

Obaj lekarze zaczęli szczepić swoich pacjentów w Stalowej Woli niegroźną bakterią i wysyłać próbki krwi do niemieckich laboratoriów. W efekcie niemcy ogłosili okolice Stalowej Woli terenem objętym zarazą, a niemieccy obywatele w pośpiechu ewakuowali się z zagrożonego epidemią obszaru. Dzięki temu zabiegowi ustały wywózki ludności na roboty i do obozów zagłady.

Niemcy obawiali się tyfusa, który mógł rozpowszechnić się z obozów pracy, na miejscową ludność lub do koszar żołnierzy.

Nazywa się go polskim „Schindlerem” – razem z doktorem Matulewiczem, uratował około 8000 ludzi przed śmiercią w obozach zagłady. Przez trzy lata dwóch polskich lekarzy wmawiało niemieckim okupantom, że w okolicach Rozwadowa szaleje epidemia tyfusu. O tym, że sami ją wywołali, nie zdradzili nawet własnym żonom.

W 1944 roku Łazowski uciekł przed próbującym go aresztować gestapo

W 1945 roku wrócił z rodziną do Warszawy

W 1958 roku wyjechał z rodziną do USA ako stypendysta Fundacji Rockefelera

Zmarł 16 grudnia 2006 roku w Eugene USA