عــــــــــــيب رندان مكن اى زاهد پاكيزه سرشت        

كه گناه دگــــــــــــران بر تو نخواهند نوشــــــــت

من اگر نيكـــــــــــم و گر بد تو برو خـــود را باش       

هر كسى آن دِرَوَد عــــــــــــــاقبت كار كه كشت

همه كس طالـــــب يارند چه هشيار و چه مست       

همه جا خانه عشقست چه مســجد چه كنشت

سر تسليم من و خشـــــــــــــــــت در ميكده ها       

مدعى گر نكند فهم ســــــــخن گو سر و خشت

نااميدم مكـــــــــــــــــــــــن از سابقه ء لطف ازل       

تو پس پرده چه دانى كه چه خوبست و كه زشت

نه من از پــــــــــــــــرده ء تقوى بدر افتادم و بس       

پدرم نيز بهشت ابــــــــــــــــــد از دست بهشت

حافظا روز ازل گر به كـــــــــــــــــــف آرى جامى

يك سر از كوى خرابات برنــــــــــــدت به بهشت

سلام 

صبح سرد برفی همگی خوش

هرگز با مشت گره کرده نمیتوان دست دوستی کسی را گرفت

                                                                    (گاندی)

شـــــــــــــــــــــــــاد باشین