گفتم:«خداي من،دقايقی بود در زندگانيم که هوس مي کردم سرسنگينم را که پر از 

دغدغه ی ديروز بود و هراس فردا بر شانه های صبورت بگذارم،آرام برايت بگويم و بگريم،

در آن لحظات شانه های تو کجا بود؟»
گفت:«عزيز تر از هر چه هست،تو نه تنها در آن لحظات دلتنگی که در تمام لحظات بودنت

 بر من تکيه کرده بودی،من آنی خود را از تو دريغ نکرده ام که تو اينگونه هستی.من 

همچون عاشقی که به معشوق خويش می نگرد،با شوق تمام لحظات بودنت را به نظاره

 نشسته بودم.»
گفتم:«پس چرا راضی شدی من برای آن همه دلتنگی،اينگونه زاربگريم؟»
گفت:«عزيزتر از هر چه هست،اشک تنها قطره ای است که قبل از آنکه فرود آيد عروج

 می کند،اشکهايت به من رسيد و من يکی يکی بر زنگارهای روحت ريختم تاباز هم از 

جنس نور باشی و از حوالی آسمان،چرا که تنها اينگونه می شود تا هميشه شادبود.»
گفتم:«آخر چرا آن سنگ بزرگ را بر سر راهم گذاشته بودی؟»
گفت:«بارها صدايت کردم،آرام گفتم از اين راه نرو که به جايی نمی رسی،تو هرگز گوش

نکردی و آن سنگ بزرگ فرياد بلند من بود که عزيزتر از هر چه هست،از اين راه نرو که 

به ناکجا آباد هم نخواهی رسيد.»
گفتم:«پس چرا آن همه درد در دلم انباشتی؟»
گفت:«روزيت دادم تا صدايم کنی،چيزي نگفتی،پناهت دادم تا صدايم کنی،چيزی نگفتی،

بارها گل برايت فرستادم،کلامی نگفتی،می خواستم برايم بگويی آخرتو بنده ی من بودی

 چاره ای نبود جز نزول درد که تو تنها اينگونه شد که صدايم کردی.»
گفتم:«پس چرا همان بار اول که صدايت کردم درد را از دلم نراندی؟»
گفت:«اول بار که گفتی خدا آنچنان به شوق آمدم که حيفم آمد باردگر خدای تو را 

نشنوم،تو باز گفتی خدا و من مشتاق تر براي شنيدن خدايی ديگر،من اگر مي دانستم

تو بعد از علاج درد هم بر خدا گفتن اصرار می کنی همان بار اول در را درمان می کردم!» 
گفتم:«مهربانترين خدا !دوست دارمت...»
گفت:«عزيز تر از هر چه هست،من دوست تر دارمت...»
خدايا به خاطر همه عناياتی که به من داری از تو ممنونم.من تو را فقط در تمام لحظه های

نیاز خواستمت؛ولي تو مرا برای هميشه ميخواهی.هیچگاه در لحظه های ترديد و تنهايی 

تنهایم مگذار.قدرت خواستن و رسيدن عطا کن و کمکم کن تا من بر زمان حكم برانم

نه آنكه گوش به فرمان بادا بادای ايام باشم...

آمین

سلام صبح شنبه همگی بخیر.

هفته خوبی پیش رو داشته باشین