Łzy obmyły oczy Arlekina

Że płakał martwe zanurzając dłonie

W poświacie transcendentalnego życia

Udręczony kim? Przez kogo?

Jaki sens pojmował?

Czy pytał? Czy rozumiał?

Czy miał swego Boga?

A on z kamienną twarzą

Pustkę swą wykrzyczał

Półleżąc pół się śmiejąc

Różą się zachwycał