Jest tak niezwykła ławeczka 
W ulubionym parku
W Łazienkach...
Gdyby mogła mówić
Ileż by naopowiadala
Ileż radosnych,ale i smutnych 
Rzeczy widziała
Z dala od widocznych 
Alejek się znajduje
Tu nikt nie przystawał
Ciekawie się nie przyglądał
Kiedy łez płynących strumieniem 
Nie wycierałam 
Nikt nie słyszał kiedy z losem 
Się kłóciłam ...
Kiedy rodziców straciłam
I tu kiedy głodna byłam 
Staruszkę zobaczyłam
Taka pyszną bułką mnie 
Poczęstowała...
I nagle się rozwiała jak by
 Nigdy jej nie było 
Ale to mi się nie śniło
Bo w ręku papierek
Po tej bułce trzymałam
Smak jej zapamiętałam
Często przychodzę z myślą 
Spotkania...
Podziekować chciałam
Dłonie ucałować 
Niestety nie spotkałam
Tylko wiewiórki  są niezawodne
Czy zima czy lato są 
Orzeszki zawsze noszę
Myślę że mnie znają 
Nigdy mnie samej nie zostawiają
Nie raz siedzę zamyślona 
Jak by słów zabrakło
Cisza śpiewa,wiatr włosy rozwiewa
I niebo błękitne przez korony 
Drzew prześwituje
Obraz przybliża  choć oczy mròżę
Blaskiem słońca rozświetlone
Wtedy też na tej ławeczce siedzieliśmy
Rozstania smutny czas
Wyjechać musiałeś
Przyrzeczeń,zapewnień tyle
Los inaczej zdecydował
Stoi ta ławeczka samotnie
A może czeka że znów 
Usiądziemy jak kiedyś?